تشویق به تقسیم کارها
شاید برای شما هم پیش آمده باشد که افرادی را ببنید که همیشه کارهایشان را تنها انجام می دهند و حتی وقتی در جمع هستند و یا دارند گروهی کار می کنند نیز قسمتی از کار را برداشته و باز هم تنها کار می کنند در این پست به اینچنین افراد می پردازم.
افرادی هستند که علاقه زیادی به همکاری و یا حتی ارتباط با دیگران ندارند این نوع شخصیت می تواند حاصل از چند عامل باشد که در آینده به آنها خواهم پرداخت اما مخاطب این پست ایشان نیستند بلکه آدم هایی هستند که اینگونه افراد را بیمار می دانند.
درست است که قطع کردن کامل ارتباط با انسان ها کار اشتباهی است این موضوع بدیهی است که انسان برای رفع نیاز های خود باید در ارتباط باشد ولی فکر نمی کنم هیج کتاب و هیچ استاد دانشگاهی بگوید کم کردن ارتباطات در حد نیاز کار اشتباهی است؛ اگر بخواهم ارتباط را به چیزی تشبیه کنم آن را به غذا تشبیه می کنم زیرا در غذا هر کسی در مقدار ، بو ، نوع ، شکل و مواد تشکیل دهنده سلیقه ای متفاوت دارد همچنین افراط و تفریط در غذا می تواند ضرر داشته باشد اما هیچ کس به فردی که کم غذا می خورد کاری ندارد ولی تنها لازم است یک فرد کمی تنهایی دوست (افرادی که کمی گوشه گیر هستند و علاقه ای به ارتباطات گسترده ندارند را تنهایی دوست می گویم) باشد تا همه به قول معروف پتروس شده و بخوهند او را به جمع وارد کنند حتی در بعضی موارد او را سرزنش کنند اما خوانندگان عزیز آیا این کار صحیحی است ؟ آیا این درست است کسی که کارش را تنها انجام می دهد ، کاری که بقیه آن را با کمک گرفتن از این و آن انجام می دهند ، ولی او تنها این کار را انجام می دهد؟ به نظر شما نباید به جای سرزنش ، به او آفرین بگوییم؟
ممکن است بگویید من فقط می خواهم کمک کنم اما کمک شما به چه قیمتی؟ من آدمی دیدم که توانست خیلی راحت جلوی یک جمع یک نفر را با لحن نه چندان جالب به خاطر اخلاقش سرزنش کند همینطور آدم هایی دیدم که به جای اجبار ، کمک به حل مشکلش (چیزی که باعث میشود به جمع علاقه ای نشان ندهد) کردند و یا کار هایی کردند که جمع برای او جالب شد.
اما قسمت بالا برای افرادی است که چیری مانع آنها برای پیوستن به جمع دارند اما اگر کسی چنین مانعی نداشت چی؟ من فکر می کنم این شخصیت اوست و هیچ کس اجازه دخالت در آن را ندارد البته تا زمانی که باعث ضرر به خود و دیگران نشود.
منتظر نظرات شما هستم
